ជាលើកទីមួយហើយដែលខ្ញុំត្រូវធ្វើការវះកាត់ និងត្រូវបានគេដាក់ថ្នាំសណ្តំដើម្បីឲ្យងងុយគេង។ នៅមុនពេលធ្វើការវះកាត់ ខ្ញុំត្រូវគេងព្យួរសេរ៉ូម ហាមមិនឲ្យហូបអីទាំងអស់ សូម្បីតែទឹកធម្មតា។ ខ្ញុំចូលពេទ្យប្រហែលម៉ោង៨ព្រឹក បន្ទាប់ពីព្យួរសេរ៉ូមហើយ ខ្ញុំក៏ត្រូវរង់ចាំពេទ្យ រហូតដល់ម៉ោងជិត ១សៀល។
កំឡុងពេលនោះ ខ្ញុំនៅក្នុងបន្ទប់សម្រាកជាមួយមីង និងប្អូនប្រុសរបស់ខ្ញុំ ដោយរង់ចាំពេទ្យមកយកទៅវះកាត់។ លុះម៉ោងជិតមួយ១សៀល ក៏មានអ្នកគ្រូពេទ្យម្នាក់មកហៅខ្ញុំ ដោយគាត់និយាយថា ដល់ម៉ោងវះកាត់ហើយប្អូន។ គាត់បានឲ្យខ្ញុំបន្ទោរបង់ចោលឲ្យអស់មុនពេលដើរទៅកាន់បន្ទប់វះកាត់។ ខ្ញុំក៏បានបត់ជើងតូចបន្តិច រួចក៏បានដើរទៅជាមួយគាត់។
ពេលចូលដល់បន្ទប់វះកាត់ មានក្រុមគ្រូពេទ្យផ្សេងៗទៀតប្រហែល៤ ៥ នាក់ កំពុងរង់ចាំខ្ញុំ។ ពេលនោះមានលោកគ្រូពេទ្យម្នាក់ (ប្រហែលជាអ្នកវះ) បានឲ្យខ្ញុំឡើងគេងលើគ្រែ និងសណ្តូកដាក់ដៃឲ្យត្រង់។ គាត់បានសួរខ្ញុំថា មានធ្លាប់វះកាត់ពីមុនមកឬទេ មានជម្ងឺប្រចាំកាយណាមួយដែរអត់... ខ្ញុំក៏ឆ្លើយថា មិនធ្លាប់ និងមិនមានជម្ងឺប្រចាំកាយអ្វីទេ។
បន្ទាប់មកក៏មានគ្រូពេទ្យរាងក្មេងម្នាក់បានចាក់ថ្នាំសណ្តំចូលក្នុងខ្សែសេរ៉ូមដែលនៅជាប់ដៃរបស់ខ្ញុំ។ ថ្នាំនោះរាងចុកបន្តិច ហើយលោកគ្រូពេទ្យក៏បញ្ជាក់ផងដែរថា គឺវាចុកបែបនេះឯង។ ខ្ញុំក៏ទ្រាំ ហើយឲ្យថ្នាំចូលក្នុងខ្លួនរបស់ខ្ញុំតាមសម្រួល។ ប្រហែលមួយនាទីក្រោយមក ខ្ញុំក៏មានអារម្មណ៍ដូចជាព្រិលៗ និងពិបាកដង្ហើម។ ខ្ញុំដូចជាចាំបានថា ខ្ញុំបានក្អក២ ៣ឃូស ហើយក៏បាត់ស្មារតីតែម្តង។
ក្រោយមកខ្ញុំក៏បានដឹងខ្លួនឡើងវិញ ដូចជាមានអ្វីម្យ៉ាងដកហូតចេញពីពោះរបស់ខ្ញុំក៏មិនដឹង ឬបំពង់កខ្ញុំក៏មិនដឹង។ ប៉ុន្តែវាគឺជាការដកហូតអ្វីម្យ៉ាងចេញពីក្នុងខ្លួនខ្ញុំ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាធូរ និងបានបើកភ្នែកស្រឹមៗ មើលទៅលើ ឃើញក្រុមគ្រូពេទ្យកំពុងញាប់ដៃ ញាប់ជើងជួយខ្ញុំ។ ពេលនោះខ្ញុំក៏បាននិយាយអរគុណទៅកាន់ពេទ្យជាភាសាអង់គ្លេស (ដូចជាពិបាកក្នុងការនិយាយភាសាខ្មែរ)។ រាងអស់សំណើចខ្លួនឯងបន្តិចដែរពេលដែលគិតដល់ចំណុចនេះ។ ក្រុមគ្រូពេទ្យក៏អូសខ្ញុំដល់បន្ទប់សម្រាក និងលើកខ្ញុំដាក់លើគ្រែ។ ខ្ញុំនៅតែមិនអាចកម្រើកបានអ្វីទាំងអស់ ភ្នែកបើកបានស្រឹមៗសំឡឹងមើលទៅមីងរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានលឺគាត់និយាយពីនេះពីនោះ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនអាចចាំទេថាគាត់បាននិយាយពីអ្វី។